Bir Kaç Satır Karalama

Çok kadın gördüm asla hatlarından memnun değillerdi. Hayal ettikleri hiç gerçek olmamış kadınlar. Hayalleri gerçekleşmeyince hayal kurmayı unutan kadınlar.
Dünyada en garip varlığın kadınlar olduğunu düşünüyorum son zamanlarda. Bir kadın doğduğu andan itibaren hep kadınlarla iç içe. Bu yüzden herhalde ki nasıl kadın olunması gerektiğini daha 2-3 yaşındayken öğreniyor. Büyüyünce pek çok kez yapacağı şeylerin çocukken oyuncaklarla antrenmanını yapan canlılar. Biraz daha büyüyünce ise olmaları gerektiği yerin evleri olduğunu dışarının erkeklere ait olduğunu öğreniyorlar. Çünkü kadınlar hep korunmalı, hep saklanmalı. Kadınlar korunmalı, gözleri kadına bakınca etten başka bir şey görmeyen adamlardan. Kadınlar hep fiziksel ve cinsel saldırıya uğramamak için kaçmalı. Çünkü erkekler söyledikleri ve yaptıklarıyla bir kadının ruhunda açacağı yaraların farkında değil. Ne yazık ki kadın erkeklerin saldırısından kaçarken hep bir erkeğin himayesi altına girmenin tek seçenek olduğunu sanıyor. Çünkü hayalleri olmayan kadınlar olması gerekenin bu olduğuna inandırmışlar.
Bir arkadaşım (erkek) ''Ben olsam bana ihtiyacı olan bir kadın isterim.'' demişti. Kendine ihtiyaç duyan bir kadın olursa egosunu tatmin edecek, kendini olduğundan daha kıymetli ve daha işe yarar hissedecek. Aslında ihtiyacı yok kadınların bunlara. Buna inandırılmışlar sadece. Ben isterdim ki erkekler kadınlara sadece yol arkadaşı olsun. Kadınlıklarının dışında eşitleri gibi sevsinler. Kendilerine muhtaç olmalarını istemesinler. Saygı duysunlar kadınlara zekalarına, başarılarına, fikirlerine saygı duysunlar fiziklerine gösterdikleri ilgiden daha çok. Böyle değil tanıştığım hiç bir erkek. Bunun sebebi sadece erkekler değil aynı zamanda bazı kadınlar. Kadının hayatını standartlaştırmış kadınlar. Kendi hayatları acı içinde, anlamsız, boşa geçtiği için başka kadınların hayatlarının da böyle geçmesi gerektiğini düşünen kadınlar. Anlamsız.